Informacje (PL) (1)
Wynalazcą aparatu ilizarowa jest prof. Gawrił Ilizarow. Naukę rozpoczął w szkole medycznej w Dagestanie, a po jej ukończeniu rozpoczął studia medyczne w Krymskim Instytucie Medycznym. Przez atak na ZSRR cały instytut został przeniesiony do Kazahstanu, gdzie Gawrił ukończył studia medyczne. Po ukończeniu studiów został lekarzem regionu kurgańskiego na Syberii.
Pomimo że nie był chirurgiem, a jedynie lekarzem rejonowym, zajmował się wówczas leczeniem licznych w tym okresie wojennych urazów. Specjalizował się w deformacjach kostnych oraz zaburzeniach zrostu kości. Jest odkrywcą osteogenezy dystrakcyjnej.
Jak to działa?
Osteogeneza dystrakcyjna to sposób zabiegowego wydłużania kości. Polega to na przecięciu (lub złamaniu) jej bez naruszenia ciągłości okostnej, a następnie na stopniowym odsuwaniu od siebie powstałych fragmentów przy pomocy specjalnych rusztowań. Tempo rociągania zależy od indywidualnego toku leczenia (do 1mm na dobę).
Wykorzystywana jest regenaracja tkanek, która powszechnie występuje w organizmie w czasie tworzenia się blizny okostnej po złamaniu. Tkankę, która powstaje w miejscu rozciągnięcia Ilizarow nazwał regeneratem, ma ona taką samą strukturę jak tkanka naturalna.
Mięśnie, nerwy oraz naczynia krwionośne ulegają rozciągnięciu równo z kością i dopasowują się do nowego kształtu ciała.
Do prawidłowego przebiegu procesu trzeba spełnić kilka warunków, m.in. odpowiednia technika, osteotomia we właściwym miejscu (przecięcie lub złamanie kości) oraz stabilne połączenie fragmentów kości stabilizatorem, a następnie prawidłowy okres opóźnienia dystrakcji i nadanie odpowiedniego tempa leczeniu.
Aparat ilizarowa.
Stabilizator ten powstał w 1950 roku (do użytku został wprowadzony w 1951). Początkowo pomysł leczenia tą metodą poddany został ostrej krytyce, a w efekcie odrzucony, przez co znalazł zastosowanie jednynie w chirurgii urazowej. Jednak kiedy kilka lat później Ilizarow został ordynatorem oddziału chirurgicznego w kurgańskim szpitalu i zaczęto przyglądać się jego pracom, doceniono tę innowacyjną technikę leczenia i zaczęto ją stosować w chirurgii rekonstrukcyjnej i ortopedii na szerszą skalę.
Aparat ilizarowa to urządzenie medyczne, które służy do scalania kości (złamanej albo przeciętej). Do kości wprowadza się pręty (druty Kirschnera, groty Schanza) i stabilizuje odłamy kostne. Na zewnątrz pręty łączą się z pierścieniami (czasem półpierścieniami), które między sobą są połączone teleskopowymi drutami. Taki rodzaj stabilizatorów nazywa się dystraktorami.
Aparat ten posiada konstrukcję przestrzenną (trójstronną - złożoną z półpierścieni lub pierścieniową). Stosowany jest głównie przy złożonych deformacjach dzięki możliwości dostosowania go do każdej deformacji ciała i przebudowania lub rozbudowania w dowolny sposób w każdym momencie leczenia. Za to jego wadą jest mniejsza wygoda niż w przypadku aparatów jednopłaszczyznowych (ramowe i klamrowe, np. Orthofix). Przez lata próbowano połączyć stabilność i wielozadaniowość aparatów przestrzennych z prostotą tych jednopłaszczyznowymi dzięki czemu powstały tzw. konstrukcje hybrydowe.
Aktualnie aparat ilizarowa jest unowocześniany po dzień dzisiejszy. Obecnie jest to najczęściej używana technika wydłużania kończyn.
Etapy leczenia.
Samo założenie aparatu to tylko początek. Dalsza część leczenia polega w dużej mierze na rehabilitacji, dzięki której pacjent może utrzymać możliwie wysoką sprawność fizyczną i doprowadzić do pełnego obciążania kończyny. Zaraz po operacji (jest to okres ok 7 dni) rozpoczyna się pierwszy etap leczenia czyli powolne rozciąganie kości poprzez rozkręcanie aparatu.
Etap I - Okres dystrakcyjny.
Najczęstszym schematem leczenia ilizarowem jest dystrakcja kości o 1mm na dobę - co daje 0,25mm co 6h. Dzięki takiemu rozwiązaniu maksymalnie wykorzystujemy możliwości regeneracji tkanki nie uszkadzając przy tym nerwów, mięśni, naczyń krwionośnych czy stawów. To główny, ale także najcięższy i najmniej przyjemny etap leczenia ponieważ ujawnia się w nim wiele problemów związanych z napięciem tkanek. Długość trwania tego okresu jest uzależniona od rodzaju dysfunkcji oraz tempa wydłużania lub przesuwania kości, które wydłuża się wraz z długością leczenia. Po zakończeniu dystrakcji rozpoczyna się proces przebudowy tkanki regeneratu.
Etap II - Okres konsolidacyjny.
Polega na noszeniu aparatu i jednoczesnym zachowaniu funkcji kończyny. Zwykle jest on kilkukrotnie dłuższy od okresu rozciągania i jest całkowicie zależny od zdolności organizmu do gojenia się . W związku z tym w przypadku dzieci okres ten jest krótszy ponieważ organizm dziecięcy wykazuje szybszą zdolność do regeneracji.
Zaraz po usunięciu aparatu pacjent powinien rozpocząć rehabilitację kończyny w celu usprawnienia jej i ostatecznej przebudowy regeneratu.
Wykorzystanie aparatu.
Aparat najczęściej wykorzystywany jest w korekcji zaburzeń osiowych i wydłużaniu kończyn, ale także w zniekształceniach stóp (np. stopa końsko-szpotawa), achondroplazji (karłowatości), urazach (np. ciężkie złamania), przykurczach stawowych (wrodzonych i nabytych), stawach rzekomych, deformacjach porażeniowych, uzupełnianiu ubytków kostnych po resekcji guzów.
źróło: www.aparatilizarowa.pl